De Syrisch-orthodoxe gemeenschap is een grote, hechte gemeenschap in diaspora. Verspreid over de hele wereld, leiden alle wortels naar een gebied in het Midden-Oosten tussen de Eufraat en de Tigris, ook wel het Tweestromenland genoemd. Velen kennen het onder de naam Mesopotamië, een bekende naam uit de geschiedenisboeken. Als wij verder inzoomen, komen wij op het stukje dat in het huidige zuidoosten van Turkije ligt. Dit stukje van het Tweestromenland heet Tur Abdin, wat letterlijk ‘Berg der Dienaren’ betekent. Een naam die verwijst naar de vele monniken die in deze bergen woonden. In grotten en in kerken en kloosters, die eveneens in deze grotten waren gebouwd. Al snel na het ontstaan van het christendom, tweeduizend jaar geleden, ontstonden hier christelijke gemeenschappen – de bakermat van de Syrisch-orthodoxe gemeenschap. De voorouders van deze christenen, de Arameeërs, leefden al lang in dit gebied dat meerdere landen van het huidige Midden-Oosten bestreek. Verschillende Rijken streden hier om de heerschappij, van de Sumeriërs, de Akkadiërs, de Babyloniërs, de Assyriërs en de Sassaniden tot de Ottomanen en alle Rijken er tussenin.

De geschiedenis van dit gebied gaat ver terug in de tijd, want het is het ontstaansgebied van landbouw en steden en het gebied waar het spijkerschrift, het oudste schrift van de wereld, is ontstaan. De vele rijken en volkeren door de eeuwen heen maken het tot een kleurrijk, maar ook complex plaatje. Vele beschavingen en Rijken hebben er elkaar opgevolgd. Vele talen werden daar gebruikt, maar steeds bleef een van de oudste talen van dit gebied en van de wereld, het Aramees (een Semitische taal), overeind en werd enige tijd zelfs de lingua franca – de taal van handel en politiek, van Egypte tot in het huidige Iran. Het volk dat deze taal altijd heeft vastgehouden zijn de Arameeërs. De naam verwijst naar de Bijbelse Aram, een kleinzoon van Noach. Tot op de dag van vandaag speelt de Aramese taal een belangrijke rol in de Syrisch-orthodoxe gemeenschap. Hoewel onze etniciteit soms onduidelijk lijkt, geloof ik dat onze wortels teruggaan naar Aram, met wie het Aramees en de Arameeërs onlosmakelijk verbonden zijn. Het Aramees dat nog steeds de basis vormt van de moderne taal die wij spreken, wordt Suryoyo en soms ook wel Turoyo genoemd. Het oude Aramees wordt nog steeds in onze kerken gebruikt en wordt vaak Klassiek-Syrisch genoemd. De Syrisch-orthodoxen vinden houvast in deze taal. De trots die zij voelen in het feit dat zij in hun kerk de taal gebruiken die Jezus Christus zelf heeft gesproken, biedt hen troost voor de vele trauma’s waar zij als volk mee kampen. Deze volkstrauma’s spelen een belangrijke rol in mijn historische roman ‘Echo uit een onverwerkt verleden’.

Na de eeuwenlange dreigingen van uitroeiing heeft het grootste gedeelte van deze gemeenschap een nieuw thuis gevonden in diaspora. Ironisch genoeg is de dreiging van verdwijning nu echter zo mogelijk nog groter dan in de voorgaande millennia. Het opgaan in de Westerse samenlevingen met de bijbehorende talen, maakt de dreiging van verdwijning van de oeroude Aramese taal en cultuur en daarmee dus de identiteit, nog vele malen groter dan het ooit geweest is. Deze bewustwording heeft mij het kinderboek ‘Mijn dorpje’ doen schrijven. In een poging een ‘lifeline’ uit te werpen naar onze kinderen, kleinkinderen en generaties erna. Samen met anderen die ieder op zijn of haar manier probeert te redden wat er te redden valt, heb ik de missie meer bewustwording te creëren van het gevaar dat op de loer ligt. Buiten dat hoop ik natuurlijk ook dat het voor kinderen buiten de gemeenschap een leuke kennismaking zal zijn met een taal en cultuur van een oeroud natuurvolk van wie de nazaten onder hen leven.